Ζωγράφος, θεσσαλονίκη, 1957
Σπούδασε ζωγραφική στην ΑΣΚΤ (1976-1981) με δάσκαλους τους Δ. Μυταρά και Γ. Μόραλη. Συνέχισε με υποτροφία στην Ecole des Beaux-Arts (1984-1987) στο Παρίσι, με το L. Cremonini. Η υπερεκφραστική ένταση είναι από την αρχή το κύριο χαρακτηριστικό της ζωγραφικής του. Στις πρώτες του εκθέσεις πρωταγωνιστούν φιγούρες ανθρώπων από το άμεσο περιβάλλον του, κυρίως της μητέρας του, σε εικόνες απαισιόδοξες και σχεδόν εφιαλτικές. Η υψηλή χρωματικότητα, η αποσπασματική περιγραφή και οι παραμορφωτικές επεμβάσεις είναι στοιχεία που 8α παραμείνουν στο έργο του, ως γόνιμα γνωρίσματα μιας εξπρεσιονιστικής γραφής. Η θεματολογία του διευρύνεται μετά το 1990, και αποκτά μια ονειρική-υπαρξιακή διάσταση, διατηρώντας τον ανθρωποκεντρικό της χαρακτήρα. Παράλληλα, η στενή βιωματική σχέση του ζωγράφου με τα θέματα του επεκτείνεται σαφέστερα στο επίπεδο της εκτέλεσης, στην επεξεργασία του χρώματος και του εικαστικού χώρου. Ο πίνακας μοιάζει να αντικαθιστά το πραγματικό πλαίσιο των ακραίων ψυχικών καταστάσεων, στις οποίες αναφέρονται οι εικόνες. Η πορεία της ζωγραφικής του εξελίσσεται προς μια μεγαλύτερη ελλειπτικότητα και πιο ελεύθερη ή αφαιρετική απόδοση των μορφών, θεματολογικά και αισθητικά, η ανθρώπινη εμπειρία και η προσωπική γραφή βρίσκονται πάντα στο κέντρο του έργου του, αλλά με λιγότερη εσωστρέφεια απ' όσο στο παρελθόν. Η επικοινωνιακή πρόθεση μοιάζει να ενισχύεται, καθώς το βίωμα τείνει να μετατραπεί σε ζωγραφικό σχόλιο για τη ζωή των ανθρώπων γενικότερα.
Εκπροσωπεί μια ενδιαφέρουσα κατηγορία Ελλήνων καλλιτεχνών, που εμφανίζονται μέσα στη δεκαετία του '80 και διατυπώνουν προτάσεις υποκειμενικές, άρρηκτα δεμένες με την παραστατική ζωγραφική και τη φορτισμένη χρωματικότητα. Η δική του πρόταση είναι από τις πιο εντυπωσιακές, λόγω της δεξιοτεχνίας του στο χειρισμό των εικαστικών μέσων και της ιδιαίτερης ικανότητας του να μεταφράζει πειστικά, σε δραματικές εικόνες, τα σκοτεινά συναισθήματα που ανασύρει από το δικό του ψυχισμό. Η κάθαρση επέρχεται, για τον καλλιτέχνη και το θεατή, με τη λύση των ζωγραφικών προβλημάτων στον καμβά. Φορέας της είναι το χρώμα, που λειτουργεί ως αυτόνομο δομικό στοιχείο, ισορροπώντας τις αντιφάσεις που μοιραία κατοικούν σε κάθε αυτοβιογραφικό μονόλογο. Αυτό δίνει στο θεατή τη δυνατότητα να συμμετέχει, έστω και χωρίς να ταυτιστεί με την αγχώδη ματιά του ζωγράφου, στην ολοκλήρωση της εκφραστικής λειτουργίας του έργου. Έχει παρουσιάσει το έργο του σε ατομικές εκθέσεις («Ώρα», 1984,1985,1988- «Αγκάθι», 1989 «Τίρυνς», Καρδίτσα, 1990 «Αίθουσα Τέχνης Ηρακλείου», 1991 «Arichi», Παρίσι, 1991 «Τερρακόττα», Θεσσαλονίκη, 1991, 1997 «Ζουμπουλάκη», 1993, 1999 «Eonnet-Dupuy», Παρίσι, 1994 «Πολύεδρο», Πάτρα, 1995 «Dionne», Παρίσι, 1996 «Αμυμώνη», Γιάννενα, 1997 κ.α.) και έχει πάρει μέρος σε ομαδικές [Νέοι Έλληνες Ζωγράφοι - Διαδρομές, Αθήνα Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης, 1985 Μνήμες-Αναπλάσεις- Αναζητήσεις, ΕΠΜΑΣ, 1985 Salon de Vitry, 1985 Salon de Mai, Παρίσι, 1986 Πανελλήνια 1987 Versun Nouvel Humanisme, Centre Culturel de Villejuif, Παρίσι, 1990 Cirque d' Hiver, Παρίσι, 1991 -Α εθνικό βραβείο Lefrano Bourgeois- Παιδίστη Νεοελληνική Τέχνη, ΕΠΜΑΣ, 1993 Μπιενάλε Αλεξάνδρειας, 1993 -βραβείο- FIAC, Παρίσι, 1994 Fondation Coprim, Παρίσι, 1995, 1996,1997 Art Athina, 1997 Three Generations of Greek Art, Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης, Τελ Αβίβ, Ισραήλ, και ΕΠΜΑΣ, 1998).
Έργα του βρίσκονται στην ΕΠΜΑΣ, στην ΠΑ Ρόδου, στην Πινακοθήκη ΕΜΣ, στη Συλλ. ΜΙΕΤ, στο Τελλό-γλειο Ίδρυμα ΑΠΘ, στην Εθνική Τράπεζα, στο Υπουργείο Οικονομικών της Γαλλίας κ.α. Έχει διδάξει ζωγραφική στη Σχολή Βακαλό. Είναι μέλος του ΕΕΤΕ.
